گل خرزهره

این گیاه به نام ژاله، گیش، شبرنگ، جار، پهی و پی‌خوره معروف است.

برگ خرزهره شبیه، بزرگتر و ستبر تر از برگ بید است. در برگ‌های آنها روزنه‌هایی وجود دارد. که مانع تبخیر بیش از حد آب از آن‌ها می‌شود. گل آن پنج گلبرگی است. گل‌های سرخ،صورتی و سفید دارد. حیوانات اگر برگ آن را بخورند، می‌میرند.

خرزهره در نقاط گرم و خشک می‌روید. گونه خودروی این درختچه در جنوب غرب ایران دیده شده‌است.خرزهره معمولاً در کف رودخانه رشد دارد مامن مناسبی برای حیات وحش است.

دوستداران باغبانی در مناطق مختلف دنیا با آب و هوای مدیترانه‌ای، بدون توجه به خطرات این گیاه سمی همیشه‌سبز به پرورش آن علاقهٔ زیادی نشان می‌دهند.

تکثیر خرزهره به 2 روش انجام می شود شامل:

برای کاشت بذر ابتدا بستری زهکشی شده فراهم کنید. بعد بذرها را در بستر بپاشید. روی بذرها را بپوشانید. در طول جوانه زنی آبیاری باید به شکل غبارپاشی انجام شود. تا از حرکت و جابه جایی بذرها جلوگیری گردد. وقتی گیاه به اندازه کافی در بستر خود رشد کرد. به مرحله ی سه برگی رسید. زمان انتقال آن به زمین اصلی است.

زمان قلمه فصل بهار یا اواسط تابستان می باشد. که از ساقه های نیمه چوبی بدون گل، قلمه هایی تهیه می کنند. بعد باید برگهای قسمت پایین قلمه ها را حذف کنند. قلمه را درون بستری مناسب کاشته تا مراحل رشد و تولید ریشه انجام گردد.

خَرزَهره، درختچه‌ای سمی و همیشه‌سبز از راسته گل‌سپاسی‌سانان است. تمام بخش‌های آن به واسطه «گلیکوزوئیدهای قلبی» موجود در آن به ویژه اولئاندرین سمی است. برخلاف بیشتر گیاهان خطرناک که فقط قسمت خاصی از آن‌ها سمی است. تمام بخش‌های درختچهٔ خرزهره می‌تواند موجب مسمومیت شود و حتی تنفس دود شاخهٔ در حال سوختن آن نیز مشکلاتی در پی دارد. استفاده از شاخه‌های این گیاه برای مصارف مختلف و نوشیدن آبی که در مجاورت گل‌های خوشه‌ای قرمز، صورتی و سفید آن قرار داشته، به مسمومیت‌های شدیدی منجر می‌شود.

معمولاً به شکل تغییرات ناگهانی ضربان قلب( کندی یا تپش ) و افزایش سطح پتاسیم خون بروز می‌کند. از داروهای کنترل ضربان قلب و ضد تهوع، شستشوی معده یا خوراندن زغال برای جذب سموم استفاده می کنند.

خواص گل خرزهره: